Witaj w trzeciej odsłonie serii „11 prawd, których nie powiedziano Ci o relacjach damsko-męskich”!
Te niedzielne artykuły mają jeden cel – pomóc Ci spojrzeć na miłość bez złudzeń, ale z nadzieją. Przypominam też, że w każdą środę zagłębiamy się w konkretne tematy, które wspierają Cię w procesie zmiany. Jednym z nich jest ➡️umiejętność balansowania między pracą a życiem osobistym – bo to właśnie ten balans tworzy fundament zdrowych, autentycznych relacji. Bez niego łatwo się zagubić, zatracić siebie i pozwolić, by życie przeciekało przez palce.
Zanim jednak przejdziemy do dzisiejszego tematu, chcę zapytać: ➡️Czy miałaś już okazję przeczytać poprzedni artykuł: ➡️Związek czy iluzja? Miłość kontra przywiązanie w relacji? Jeśli nie – nic straconego. Nadal możesz do niego wrócić. Warto to zrobić, bo dzięki niemu lepiej zrozumiesz, dlaczego tak łatwo mylimy przywiązanie z miłością – i jak to wpływa na Twoje wybory, emocje i relacje, które dopiero zamierzasz budować.
A teraz… czas na trzeci krok w stronę świadomej Ciebie.\
Gotowa stworzyć przestrzeń, w której będziesz mogła być sobą – kobietą, która zna swoją wartość i odważnie wybiera to, co dla niej ważne?
A co, jeśli… najgorszy już był?
Gdy wszystko miało być miłością… a stało się raną
Znasz to uczucie, prawda? Jesteś w relacji, która miała dawać ciepło, a coraz częściej marzniesz w niej od środka. Coś jest nie tak, ale nie potrafisz tego nazwać. Zaczynasz się gubić w sobie.
Zastanawiasz się, czy to naprawdę miłość, czy tylko iluzja, którą sama stworzyłaś, żeby usprawiedliwić jego obojętność. Żeby jakoś wytłumaczyć, że zgadzasz się na to, co boli.
Niepewność wbija się w Ciebie jak cierń: Czy ja naprawdę jestem kochana? Czy tylko wykorzystywana? Pytania nie dają Ci spokoju. Ile jeszcze to wytrzymam? – pytasz siebie w ciszy, której nie słyszy nikt poza Tobą. Ale nie odchodzisz. Bo coś trzyma. Nadzieja? Strach? Uzależnienie od emocji, które już dawno przestały być zdrowe?
A potem… on odchodzi. Bez słowa. Bez wyjaśnienia. Bez próby ratowania czegokolwiek.
Po prostu znika. Zostawia Cię samą z tysiącem niezamkniętych drzwi w głowie.
I nagle cała odpowiedzialność spada na Ciebie. Myślisz: To przeze mnie. Byłam zbyt emocjonalna. Zbyt wymagająca. Za bardzo chciałam. Zaczynasz wierzyć, że to Ty go wypchnęłaś. Że zniszczyłaś coś, co mogło się udać, gdybyś tylko umiała być "mniej sobą".
Ale prawda jest inna. Nie zniszczyłaś niczego. Po prostu domagałaś się miłości, której on nie potrafił dać. I to nie Ty zawiodłaś, lecz Twój partner nie potrafił być tym, kogo potrzebowałaś, ponieważ miał swoje własne problemy emocjonalne, które nie miały nic wspólnego z Twoimi uczuciami czy oczekiwaniami.
On nie odszedł, bo byłaś za bardzo… On odszedł, bo emocjonalna bliskość przerastała jego zdolność do relacji. Bo był tylko gotowy brać – nigdy dawać.
Altruistycznym podejściem jest usprawiedliwianie drugiej osoby, tłumaczenie jej zachowań i próbowanie zrozumieć, dlaczego „odszedł”, bo „nie był gotowy na prawdziwą miłość”, bo może „przerosło go uczucie”, którym Cię obdarzył, albo wychował się w rodzinie, w której emocje były tłamszone. Rzeczywiście, osoby narcystyczne, które mają trudności z prawdziwą miłością i bliskością, nie biorą się znikąd – to często efekt wcześniejszych doświadczeń, wychowania, społeczeństwa, które uczyło ich, jak tłumić swoje uczucia.
Jednakże w dorosłym życiu to już my sami ponosimy odpowiedzialność za to, kim jesteśmy i jak reagujemy. Jeżeli wciąż słyszysz podobne ostrzeżenia o sobie, może to być znak, że warto spojrzeć głębiej w siebie, przeanalizować swoje postępowanie i zastanowić się, co w tej sytuacji mogło przyczynić się do takiego stanu rzeczy. Może on odszedł, bo nie potrafił kochać – ale także mogą być inne motywy. Często osoby zapatrzone w siebie nie chcą się zmieniać, nie chcą brać odpowiedzialności za swoje działania i uczucia.
Choć może zaraz Cię zaboleć, to skonfrontuj się z rzeczywistością i poznaj inną perspektywę, która być może przyniesie Ci wolność i siłę do podniesienia się po bólu rozstania.
Nie zostawił Cię, bo byłaś zbyt emocjonalna. Nie odszedł, bo nie dałaś z siebie wystarczająco. Nie uciekł dlatego, że „zrobiłaś coś nie tak”. Nie przestał Cię kochać, bo się zmieniłaś.
On odszedł, bo... tak mu było wygodniej.
Zostawił, bo w tej relacji nie chodziło o Ciebie. Nigdy nie chodziło. Chodziło o to, jak on się czuł. O jego komfort, jego potrzeby, jego zachcianki. Chodziło o to, że nie chciał się zmieniać, nie chciał się wysilać, nie chciał dorastać. Nie chciał konfrontować się z Twoją głębią, z Twoimi łzami, z Twoim cierpieniem. Bo Twoje emocje były dla niego zbyt ludzkie. Zbyt prawdziwe. A on… on był tylko aktorem w roli kochającego partnera.
Może odszedł, bo znalazł sobie kogoś innego. Kogoś, kto teraz daje mu nową scenę, nowe oklaski, nową iluzję. Kogoś, kto jeszcze nie wie, że za jego uśmiechem kryje się chłód emocjonalny, wyrachowanie i pustka. Albo nie odszedł do niej – tylko od siebie. Od swojej nieumiejętności bycia z kimkolwiek naprawdę.
Bo widzisz, on nie potrafił Cię kochać. Nie dlatego, że jesteś nie do kochania. Tylko dlatego, że on nie potrafi kochać nikogo poza swoim odbiciem w lustrze.
I tak, to boli. Cholernie. Bo Ty dałaś wszystko. Miłość, oddanie, wiarę, szansy więcej, niż powinnaś. I nadal czujesz ten ból, tę pustkę, to nieznośne pytanie: „Dlaczego?”
Ale czas spojrzeć na to inaczej.
On Cię nie zostawił. On zrobił Ci przysługę. Zrobił dokładnie to, czego Ty nie miałaś siły zrobić. Odszedł. Zniknął. I tym samym zrobił miejsce na coś prawdziwego.
Może byłaś zbyt długo w związku, który niszczył Ci duszę, z kimś, kto kochał siebie bardziej niż Ciebie. Z kimś, kto potrzebował partnerki, która go nie konfrontuje, nie zadaje pytań, nie oczekuje nic poza byciem „miłą i cichą”. Ale Ty przestałaś być cicha. Zaczęłaś widzieć. Zaczęłaś czuć. Zaczęłaś mówić.
I wiesz co?
On nie odszedł, bo jesteś za mało… On odszedł, bo wróciłaś do siebie i za bardzo czujesz. Za mocno kochasz. Za głęboko patrzysz.
I w tej jego maleńkiej, ciasnej rzeczywistości – po prostu zabrakło miejsca dla Ciebie.
Ale teraz... Teraz w końcu może być miejsce na Ciebie w Twoim życiu. Nie jego życie, nie jego warunki, nie jego kaprysy. Tylko Ty. Twoja prawda. Twoje serce. Twoje emocje.
Odszedł? Tak. Ale najważniejsze pytanie brzmi: czy naprawdę chcesz, żeby wrócił? Jeśli czujesz, że wciąż za nim tęsknisz – przeczytaj kolejny tekst, dzięki któremu zrozumiesz, czy rzeczywiście ➡️chcesz jego powrotu.
Kochana, to pytanie zadaje sobie każda kobieta, która wyszła z toksycznej relacji, a mimo to… nadal cierpi. Nadal tęskni. Nadal myśli o nim, chociaż rozum krzyczy: „To nie było dobre dla Ciebie!”. I wiesz co? To nie znaczy, że coś jest z Tobą nie tak. To znaczy, że jesteś człowiekiem z sercem – i że Twoje emocje, umysł i ciało przez długi czas żyły w stanie, który ma swoją nazwę w psychologii i neurobiologii.
To, co teraz czujesz, nie jest „słabością” – to mechanizm przetrwania, który próbował utrzymać Cię w związku, nawet jeśli był on krzywdzący. A jednym z kluczowych mechanizmów, które za tym stoją, jest tzw. wzmocnienie nieregularne.
To termin z psychologii behawioralnej. Oznacza, że nagroda (czyli miłość, uwaga, czułość) nie pojawia się regularnie, lecz od czasu do czasu, niespodziewanie. I właśnie to sprawia, że uzależniamy się od jej „łapania”, jak hazardzista od wygranej. Twój partner raz był czuły, opiekuńczy, obiecywał wszystko – a innym razem znikał, ranił, ignorował. Twój mózg uczył się, że warto „czekać na dobrą wersję” – bo ona czasami się pojawiała. I to właśnie to „czasami” jest najbardziej uzależniające.
To ten mechanizm sprawił, że zostałaś. Że czekałaś. Że nadal, gdzieś głęboko, trzymasz się ➡️złudzenia, że on się zmieni.
Kiedy jesteś zakochana, Twój mózg produkuje dopaminę, oksytocynę i serotoninę – neuroprzekaźniki odpowiedzialne za poczucie przyjemności, więzi i szczęścia. W toksycznym związku te substancje nadal się pojawiają, ale w bardzo nieregularny sposób. To powoduje chaos emocjonalny i przypomina mechanizm uzależnienia od substancji psychoaktywnych. Dosłownie – jakbyś była na huśtawce między euforią a odstawieniem.
Kiedy on odchodzi – nie tracisz tylko „człowieka”. Tracisz też dostęp do hormonów, które dawały Ci chwilowe poczucie miłości, bezpieczeństwa i nadziei. Ale teraz możesz zbudować prawdziwe – w sobie. Twój mózg dosłownie domaga się kolejnej „dawki” – i to właśnie nazywamy emocjonalnym uzależnieniem.
Nie dlatego, że jesteś słaba. Nie dlatego, że jesteś naiwna. Tylko dlatego, że Twój organizm i psychika zostały uzależnione – i teraz, jak w każdym uzależnieniu, potrzebują detoksu.
Nie chodzi o to, by „się otrząsnąć” i iść dalej. To byłoby jak powiedzenie osobie uzależnionej od nikotyny: „Po prostu przestań palić i nie myśl o tym”. To nie działa. Tu potrzeba procesu. Świadomego odłączenia się emocjonalnego. Powolnego, ale konsekwentnego oczyszczania się z tego, co Cię wiązało.
W kolejnej części artykułu będziesz mogła skorzystać z siedmiodniowego planu emocjonalnego detoksu, który pozwoli Ci zacząć od nowa – wzmocniona, spokojniejsza i wolna od tego, co do tej pory trzymało Cię w miejscu.
Pamiętaj: To, że cierpisz, znaczy, że kochałaś. To, że jesteś tutaj, znaczy, że jesteś gotowa na zmianę. To, że czytasz te słowa, znaczy, że Twoje prawdziwe życie dopiero się zaczyna.
Kochana, zanim dowiesz się, ➡️jak możesz się podnieść po rozstaniu i jakie są pierwsze kroki do wyjścia z emocjonalnego uzależnienia, wykonaj poniższy quiz. On pomoże Ci zrozumieć, na jakim etapie jesteś i czy jesteś gotowa, by się odciąć. Odpowiedzi na te pytania pozwolą Ci spojrzeć na swoją sytuację z innej perspektywy i dać Ci pierwszy krok do uwolnienia się. Bądź szczera ze sobą – to pierwszy krok do prawdziwej zmiany.
1. Czy wciąż szukasz znaków, że on wróci? a) Tak, codziennie. b) Czasem, gdy mam gorszy dzień. c) Nie. Wiem, że to koniec.
2. Czy wciąż idealizujesz Wasze wspólne chwile? a) Tak, tęsknię za nimi. b) Staram się pamiętać też to, co było złe. c) Już widzę, że to była manipulacja.
3. Czy masz jego numer telefonu? a) Tak i często zerkam. b) Mam, ale staram się nie zaglądać. c) Usunęłam i zablokowałam.
4. Czy czujesz, że jesteś od niego uzależniona emocjonalnie? a) Tak. b) Chyba trochę. c) Nie. Już widzę, że to było chore.
5. Czy próbujesz budować nowe nawyki i wracać do siebie sprzed tej relacji? a) Jeszcze nie, nie mam siły. b) Małymi krokami. c) Tak, każdego dnia robię coś tylko dla siebie.
6. Czy czujesz, że nie możesz żyć bez niego? a) Tak, to bardzo trudne. b) Czasami czuję pustkę. c) Przestaję tęsknić, zaczynam znowu żyć.
7. Czy twoje emocje są wciąż zdominowane przez wspomnienia tej relacji? a) Tak, nie mogę przestać o tym myśleć. b) Wciąż czuję ból, ale zaczynam wyciągać wnioski. c) Odzyskałam kontrolę nad swoimi emocjami.
8. Czy masz poczucie winy, że to Ty kończysz tę relację? a) Tak, czuję się winna. b) Czasami mam wątpliwości, ale wiem, że to najlepsze wyjście. c) Nie czuję się winna. To była jego decyzja.
9. Czy obwiniasz siebie za to, co się stało w tej relacji? a) Tak, wciąż nie mogę sobie wybaczyć. b) Czasem tak, ale staram się zrozumieć, że nie wszystko zależało ode mnie. c) Nie obwiniam siebie. To była relacja, która nie miała przyszłości.
10. Czy wierzysz, że zasługujesz na lepszą miłość niż ta, którą dostałaś? a) Nie wiem, bo ciągle nie czuję się wystarczająco dobra. b) Tak, ale wciąż muszę nad sobą popracować. c) Tak, zasługuję na miłość pełną szacunku, zaufania i równowagi.
11. Czy jesteś w stanie przebaczyć sobie za to, że poświęciłaś tyle czasu tej relacji? a) Nie, ciągle żałuję. b) Czasami mam trudności z akceptacją, ale pracuję nad tym. c) Tak, to była część mojego procesu. Zrozumiałam, dlaczego musiałam to przejść.
12. Czy czujesz, że jesteś gotowa na ponowne otwarcie serca w przyszłości? a) Nie, boję się, że znów zostanę zraniona. b) Czasami mam obawy, ale wiem, że miłość w końcu przyjdzie. c) Tak, otwieram się na nowe możliwości z pełną wiarą w siebie.
WYNIKI:
🔸Jeśli większość odpowiedzi to a: Jesteś w głębokim emocjonalnym uzależnieniu. Ciężko Ci uwolnić się od tej relacji, ale to jest właśnie ten moment, by zacząć detoks. Czas na krok ku wolności i uzdrowieniu. Ból, który czujesz, jest oznaką, że przechodzisz przez proces uwolnienia się. Warto jednak dać sobie czas, by wyjść z tego bagna. Zrób pierwszy krok ku sobie – nie pozwól, by on miał jeszcze jakąkolwiek władzę.
🔶Jeśli czujesz, że sama nie jesteś w stanie poradzić sobie z bólem i trudnością związanymi z odejściem od narcystycznego partnera, to nie jesteś sama – nie musisz tego przechodzić w samotności. Skorzystanie z pomocy specjalisty, takiego jak psycholog czy terapeuta, może dać Ci przestrzeń do zrozumienia swoich emocji, przepracowania traumy i odzyskania poczucia kontroli nad swoim życiem. Specjalista pomoże Ci spojrzeć na sytuację z dystansu, dając Ci narzędzia do radzenia sobie z emocjonalnym chaosem.
Często, w trudnych relacjach, szczególnie tych toksycznych, nasze postrzeganie rzeczywistości może zostać zaburzone, dlatego wsparcie osoby z zewnątrz jest kluczowe, byś mogła zacząć leczyć rany i ponownie zbudować swoją wewnętrzną siłę. Z pomocą specjalisty nauczysz się, jak odzyskać równowagę, odbudować poczucie własnej wartości i krok po kroku wyjść z emocjonalnego uzależnienia. Pamiętaj, że zasługujesz na to, by żyć pełnią życia, wolną od bólu i toksycznych więzi.🔶
🔶Jeśli większość odpowiedzi to b: Jesteś w trakcie procesu uzdrowienia. Wciąż czujesz ból i wątpliwości, ale zaczynasz dostrzegać drogę ku lepszemu. To czas, by jeszcze bardziej zadbać o siebie i ➡️wybaczyć sobie wszystko, co wiązało się z tą relacją. Właśnie teraz zaczynasz dostrzegać swoją wartość, to jest klucz do zakończenia tego etapu.
🔶Jeśli większość odpowiedzi to c: Jesteś na drodze do pełnego uzdrowienia. Ból już nie rządzi Twoim życiem, a Ty ➡️odzyskujesz kontrolę nad emocjami. Jesteś pewna siebie, wiesz, że zasługujesz na coś lepszego i już czujesz, że w pełni kochasz siebie. Właśnie budujesz swoje nowe życie, podążaj tą drogą.
Czas na przebudzenie. Wiem, że teraz czujesz się jakbyś stała na rozdrożu – z jednej strony ból, który nie chce odpuścić, z drugiej nadzieja na coś lepszego, choć wciąż nie wiesz, jak to osiągnąć. Pierwszy krok, choć trudny, jest właśnie teraz: to moment, w którym zaczynasz uświadamiać sobie, że zasługujesz na więcej. Że nie musisz już żyć w cieniu emocjonalnego uzależnienia.
Kolejne kroki to małe zwycięstwa, które zaczną budować Twoją wewnętrzną siłę. To czas, by przywrócić sobie równowagę, odbudować poczucie wartości i nauczyć się żyć na nowo – nie w zależności od innych, ale w zgodzie ze sobą. To będzie droga, która może być trudna, ale każdego dnia przybliży Cię do wolności i prawdziwego szczęścia. Zrób ten pierwszy krok i poczuj, jak Twoje życie zaczyna się zmieniać.
Zacznijmy od tego: to nie stanie się w jeden dzień. To nie jest jak kliknięcie przycisku „usuń emocje”. Ale to jest możliwe. I Ty możesz to zrobić.
To pierwszy krok – wytrzeźwieć emocjonalnie. Bo dopóki będziesz trzymać się iluzji, że „on miał dobre serce, tylko życie go przerosło”, będziesz więźniem swojej nadziei. A prawda jest taka: kto naprawdę kocha, nie rani systematycznie. Nie ignoruje. Nie milczy. Nie➡️ odchodzi, gdy jest trudno. Nie myśl o nim tak, jak chciałabyś, żeby był. Pomyśl o nim tak, jaki był naprawdę.
To nie była „wielka miłość”. To był emocjonalny rollercoaster, który uzależniał Cię jak narkotyk. Cisza – uwaga – odrzucenie – czułość – obojętność – seks – ignorancja – przeprosiny. To nie miłość. ➡️To uzależnienie od tego, co nieregularne, nieprzewidywalne, toksyczne. Zacznij o tym czytać. ➡️Przeczytaj i dowiedz się, czym jest trauma bonding, czym jest gaslighting, czym jest love bombing. Zobaczysz tam siebie. I zaczniesz się budzić.
Nie karz się za to, że zostałaś. Nie wstydź się, że kochałaś. Nie zawstydzaj siebie za to, że dawałaś szansę. Zrób coś innego. Usiądź dziś wieczorem i powiedz do siebie: „Wiem, że chciałaś być kochana. Próbowałaś. Robiłaś, co umiałaś. Ale teraz już wiem, że zasługujesz na więcej.” Zacznij mówić do siebie jak do przyjaciółki. Bo tą przyjaciółką masz się wreszcie stać.
Nie wychodzi się z emocjonalnego uzależnienia w samotności. Szukaj grup wsparcia, rozmawiaj z kobietami, które to przeszły. Idź na terapię. Napisz list, którego nie wyślesz. Nie udawaj, że wszystko jest OK. Masz prawo płakać. Masz prawo być zła. Masz prawo się bać. Ale też masz prawo nie być już sama z tym, co przeżywasz.
Zadaj sobie pytanie: „Kim byłam, zanim zaczęłam się dostosowywać do jego nastrojów?” „Czego chciałam, zanim wszystko podporządkowałam jego potrzebom?” „Co mnie cieszyło, zanim moje życie stało się oczekiwaniem na wiadomość od niego?” I zacznij to robić. Powoli. Bez przymusu. Czytaj. Pisz. ➡️Tańcz. Śpiewaj. Idź na spacer. Oddychaj.
Każdy mały krok ku sobie – to jeden krok dalej od niego!
I to jest najpiękniejsza podróż, jaką możesz odbyć. Z serca złamanego – do serca wolnego. Z emocjonalnego głodu – do wewnętrznego spokoju. Z więzienia iluzji – do prawdy, która może początkowo rani, ale potem leczy.
Nie musisz już nikomu udowadniać, że jesteś warta miłości. Masz tylko zacząć żyć tak, jakbyś już wiedziała, że jesteś.
(Czyli jak przestać tęsknić za kimś, kto Cię niszczył. Pobierz DARMOWY PDF)
Zapraszam Cię do pobrania bezpłatnego 7-dniowego detoksu emocjonalnego – mini ebooka, który pomoże Ci ➡️uwolnić się od toksycznych relacji i odzyskać siebie. Każdy dzień to proste, skuteczne ćwiczenia i afirmacje, które krok po kroku pomogą Ci wyjść z pułapki emocjonalnego uzależnienia. Przestań żyć w cieniu przeszłości i daj sobie szansę na nowy początek. To prezent dla Ciebie. Na nowy start!
Jeśli jesteś gotowa, by się odciąć, to nie znaczy, że przestałaś kochać.
To znaczy, że zaczynasz kochać siebie.
⬇️
Moja droga, najważniejszym krokiem, od którego wszystko się zaczyna, jest akceptacja. Akceptacja tego, co wydarzyło się w relacji – bez idealizowania, bez tłumaczenia jego zachowań. Akceptacja rozstania, nawet jeśli serce jeszcze krzyczy, że nie tak miało być. I wreszcie – akceptacja tego, co teraz czujesz. Smutku, gniewu, pustki, żalu.
Dlatego na zakończenie porozmawiamy jeszcze krótko o żałobie po stracie – bo to ważne, abyś mogła zaakceptować też chwilowe upadki, które są naturalną częścią procesu uzdrawiania.
Nie musisz być silna cały czas. Musisz być autentyczna.
Gotowa przejść do części o żałobie po stracie?
Pamiętaj, że proces przeżywania straty jest naturalnym i ważnym etapem, który każda kobieta musi przejść, by w końcu odzyskać równowagę i zacząć leczyć swoje serce. Zdarza się, że nie jesteśmy gotowe zaakceptować tej straty od razu, bo nasze emocje są tak silne, że domagają się uwagi. Często zapominamy, że pozwolenie sobie na przeżycie żalu jest kluczowe, by w przyszłości móc otworzyć się na coś lepszego. Jeśli chodzi o żałobę po stracie, przebiega ona w kilku etapach:
Pamiętaj, że nie ma jednego słusznego sposobu przeżywania tej straty, nie ma też określonego czasu na przejście przez te etapy. Każda kobieta przeżywa ten proces w swoim tempie, a najważniejsze to dać sobie przestrzeń na to, by w pełni przeżyć ten ból i dać sobie czas na uzdrowienie. Dopiero wtedy możesz zbudować coś nowego, opierając się na doświadczeniu, które wzbogaciło cię o nowe zrozumienie siebie.
Jeśli to Ty zdecydujesz się odejść, musisz wiedzieć, że proces żałoby po stracie związku może również dotyczyć Ciebie. Może to być niezwykle trudne i pełne emocjonalnych zawirowań, ale pamiętaj, że jest to naturalna część procesu uzdrawiania. Jeśli poczujesz, że ból jest nie do zniesienia i nie jesteś w stanie poradzić sobie z tym sama, nie bój się poprosić o pomoc. Warto zgłosić się do terapeuty lub psychologa, którzy pomogą Ci przejść przez ten trudny czas, dostarczając wsparcia i narzędzi do radzenia sobie z emocjami.
Powinnaś wiedzieć, że w psychologii mówi się o tzw. cyklicznym procesie żałoby, który nie zawsze przebiega w sposób liniowy. Po początkowej fazie ulgi i poprawy, mogą pojawić się momenty, kiedy poczujesz się gorzej, pełna smutku, niepokoju czy lęku. To zupełnie normalne. Emocje mogą wracać, ale to część procesu uzdrawiania – Twoje serce i umysł potrzebują czasu, by przetrawić wszystko, co się wydarzyło.
Ważne, by nie bać się tych chwil. To oznacza, że robisz postępy, a te trudniejsze momenty w końcu ustąpią miejsca prawdziwemu uzdrowieniu.
Kocham Cię ( Twoje imię),
Dziś patrzę na siebie z nową perspektywą, pełną ➡️wdzięczności za każdą lekcję, którą przeszłam. Wiem, że nie było łatwo, ale teraz czuję, że przeszłam przez to wszystko po to, by stać się silniejszą, mądrzejszą i bardziej świadomą tego, kim naprawdę jestem.
Patrzę wstecz i widzę, jak bardzo cierpiałam, jak często zapominałam, że zasługuję na coś więcej. Ale teraz to wszystko jest przeszłością. To, co miało mnie złamać, teraz daje mi moc.
Nie pozwalam już, by ktokolwiek w moim życiu traktował mnie z brakiem szacunku. Przestałam tkwić w relacjach, które mnie raniły. Teraz wiem, że zasługuję na miłość, która jest pełna szacunku, czułości i prawdy.
Już nie chcę być tą kobietą, która pozwalała się ranić, która nie znała swojej wartości. Już nie chcę żyć w lęku i wciąż szukać potwierdzenia w oczach innych.
Dziś witam nową siebie. Silną. Prawdziwą. ➡️Pewną siebie.
Przebudzoną z koszmaru, gotową na nowe możliwości, gotową na miłość, którą sama sobie oferuję. Jestem gotowa na przyszłość, w której to ja jestem najważniejsza. Zasługuję na to, co najlepsze.
Jestem dumna z siebie, że podjęłam decyzję, by odejść i dać sobie przestrzeń na uzdrowienie. Moja siła tkwi w tym, że ➡️umiem wstać, mimo że czasem upadam.
Wiem, że przede mną wspaniała przyszłość. Wierzę w siebie, w moje możliwości i w to, że zasługuję na życie pełne miłości i szacunku. Teraz to ja jestem autorką swojego szczęścia.
Z miłością – Ja
Pozostań przez chwilę w tej ciszy…
W kolejnym artykule...
...porozmawiamy o tym, dlaczego „przyciągasz niedostępnych emocjonalnie” mężczyzn. To nie przypadek. To schemat, który możesz przerwać. Ale najpierw musisz go zrozumieć.
Z miłością – Wiola
#StylWioletty
Dodatkowe wsparcie
Gdy kończy się toksyczna relacja, często kończy się też świat, który znałaś. Zostajesz z pustką, ciszą i pytaniami, których wcześniej bałaś się zadać…
Kim ja właściwie jestem?
Czego naprawdę chcę?
Jak żyć, skoro nie wiem, jak się czuję w tej nowej „ja”?
To nie tylko smutek. To kryzys tożsamości – stan, w którym przestajesz rozpoznawać siebie. W którym Twoje myśli, potrzeby i marzenia są jak nieczytelne notatki, których nigdy nie napisałaś.
Ale właśnie to jest moment, w którym możesz zacząć odkrywać Siebie na nowo. Bez oczekiwań. Bez masek. Bez ról narzuconych przez innych.
🔸 W artykule: ➡️Kryzys tożsamości – czas na odkrycie swojej prawdziwej siebie, pokażę Ci:
🔸 Z kolei: ➡️Trzy rodzaje Ja – idealne, realne i powinnościowe, pomoże Ci zrozumieć, dlaczego tak trudno Ci zaakceptować siebie po rozstaniu. Dowiesz się:
Jeśli dziś czujesz, że utknęłaś między tym, kim byłaś w tej relacji, a tym, kim mogłabyś być – te dwa teksty są dla Ciebie. Pomogą Ci odnaleźć sens w chaosie, głos w ciszy i kierunek w miejscu, gdzie wszystko wydaje się zawieszone.
Zajrzyj. Przeczytaj. Daj sobie przestrzeń, by znowu poczuć, że żyjesz – dla siebie.
